Jaka jest różnica między państwami skandynawskimi a nordyckimi? W największym skrócie, „państwa nordyckie” to pojęcie szersze geograficznie, kulturowo i politycznie niż „państwa skandynawskie”.
Do grona państw skandynawskich należą trzy kraje. Dwa z nich, czyli Szwecja i Norwegia, znajdują się dziś w całości na półwyspie Skandynawskim. Trzeci natomiast, czyli Dania, od początku państwowości aż po XVII wiek zajmowała jego południową część ( czyli m.in. prowincję Skanię, od której to nazwy wywodzi się sam termin „Skandynawia”).
Z kolei do grona krajów nordyckich należą, oprócz wymienionych, także inne północne kraje: Islandia, Finlandia oraz terytoria zależne różnych państw członkowskich, czyli Grenlandia, Wyspy Owcze i Wyspy Alandzkie. Tworzą one organizację pod nazwą Rady Nordyckiej, której zadaniem jest współpraca w obszarze gospodarki, nauki i kultury.
O ile w Norwegii, Danii, Szwecji i Islandii językami urzędowymi są podobne sobie języki germańskie, o tyle w Finlandii mówi się językiem z grupy ugrofińskiej, który nie jest nawet językiem indoeuropejskim. Także ludność autochtoniczna żyjąca na dalekiej północy – Saamowie – posługuje się językami z grupy ugrofińskiej. Pretendująca do tożsamości nordyckiej oraz wstąpienia do Rady Nordyckiej jest również Estonia, którą wiele łączy z Finlandią pod względem językowym i kulturowym.
Podsumowując, mówiąc o krajach północnych w kontekście ich modelu gospodarczego czy politycznego bardziej poprawne będzie powiedzenie „państwa nordyckie” niż „państwa skandynawskie”. Zazwyczaj mamy bowiem na myśli też Finlandię czy Islandię.