Język polski wywodzi się z języka prasłowiańskiego. W dawnych czasach wszystkie ludy słowiańskie posługiwały się zbliżonym do siebie językiem, ale od V do IX wieku n.e. dokonywały one ekspansji ze swoich siedzib nad środkowym Dnieprem i zajęły olbrzymie terytoria od Bałkanów, aż po dzisiejsze wschodnie Niemcy. Ze względu na duży dystans między poszczególnymi plemionami, używane przez nich języki zaczęły się od siebie coraz bardziej różnić.
Wyróżniamy trzy grupy języków słowiańskich: wschodnie, południowe i zachodnie. Do tych ostatnich należy też język polski wraz z językami czeskim i słowackim. Pierwsze poświadczone w źródłach zdanie w języku polskim pochodzi z tzw. Księgi Henrykowskiej i brzmi ono: „Day, ut ia pobrusa, a ti poziwai”. Przez długi czas był to język ludu, bez skodyfikowanej gramatyki i zasad, natomiast językiem oficjalnym używanym w Polsce była łacina. Zaczęło się to zmieniać w XV i XVI wieku, gdy powstały pierwsze słowniki łacińsko-polskie i książki napisane całkowicie w tym języku.
Przez wieki język polski ewoluował, czerpiąc wiele słów z łaciny i języka niemieckiego. W XX wieku ostatecznie nastąpiło ujednolicenie dialektów i dzisiaj język polski jest w dużej mierze językiem jednorodnym, za wyjątkiem drobnych różnych regionalnych.
