Pierwsze międzynarodowe zawody w sportach zimowych, znane jako Igrzyska Nordyckie, zaczęły się pięć lat po powstaniu nowożytnych Igrzysk Olimpijskich w 1896 roku. Odbywały się one osiem razy w latach 1901-1926, głównie z udziałem zawodników z krajów nordyckich (czyli takich jak Norwegia czy Szwecja). Igrzyska Nordyckie rozgrywane były głównie w Sztokholmie.
W 1908 roku, podczas Letnich Igrzysk w Londynie, po raz pierwszy włączono do programu łyżwiarstwo figurowe. Co ciekawe, Letnie Igrzyska w Londynie w 1908 roku rozpoczęły się w kwietniu. Konkurs w dyscyplinie łyżwiarstwa figurowego przeprowadzono dopiero w Październiku.
W 1911 roku członek Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (MKOl) zaproponował, aby Szwecja włączyła sporty zimowe do Igrzysk w 1912 roku w Sztokholmie lub zorganizowała oddzielne Igrzyska Zimowe. Szwecja odmówiła, obawiając się o przyszłość Igrzysk Nordyckich. Niemcy planowały zorganizowanie zawodów zimowych w ramach Igrzysk w Berlinie w 1916 roku, ale wybuch I wojny światowej pokrzyżował te plany.
Mimo protestów krajów nordyckich, sporty zimowe powróciły na Igrzyska Olimpijskie w 1920 roku w Antwerpii, w Belgii gdzie przyznano medale w łyżwiarstwie figurowym i hokeju na lodzie. W 1924 roku, w Chamonix we Francji, odbył się tydzień międzynarodowych sportów zimowych pod egidą MKOl, który okazał się dużym sukcesem. Norwegia zdobyła najwięcej medali, a kraje nordyckie przestały sprzeciwiać się idei zimowych igrzysk. W 1925 roku MKOl zmodyfikował swój statut, tworząc oddzielne Igrzyska Zimowe. Igrzyska w 1928 roku w St. Moritz w Szwajcarii zostały oficjalnie uznane za drugie Igrzyska Zimowe.
Od 1928 roku Igrzyska Zimowe odbywały się co cztery lata w tym samym roku co Letnie Igrzyska, ale ze względu na rosnące koszty i logistyczne komplikacje, MKOl zmienił harmonogram. Od 1994 roku Igrzyska Zimowe i Letnie odbywają się co cztery lata z przesunięciem o 2 lata. Czyli najbliższe zimowe igrzyska olimpijskie odbędą się w roku 2026 we Włoszech a letnie w 2024 we Francji.
