Przeklinanie jest często uważane za obraźliwe i niestosowne zachowanie, zwłaszcza w przestrzeni publicznej. Ale czy przeklinanie to grzech? Czy wierni powinni się z niego spowiadać?
Biblia mówi, że język powinien być czysty i szlachetny, a używanie obscenicznych i obraźliwych słów jest sprzeczne z tymi wartościami. Co więcej, Biblia nakazuje też szacunek dla Boga i bliźnich. Zgrzeszyć można więc nie tylko używając wulgaryzmów, ale też odzywając się w nieodpowiedni, szyderczy lub prześmiewczy sposób do drugiej osoby.
Ważne jest to rozgraniczenie – przekleństw używanych jako podkreślników, wykrzykników zdania, a przekleństw używanych w stosunku do bliźnich lub – co gorsza – Pana Boga. Jeżeli naszymi słowami – czy nawet myślami – uderzamy w innych, myślimy o nich w nieżyczliwy sposób, nazywamy ich niewybrednymi epitetami – wtedy popełniamy grzech, z którego trzeba się spowiadać.
Czy przekinanie jest grzechem?
Teolodzy i przedstawiciele Kościoła często podkreślają też znaczenie intencji i samoświadomości podczas przeklinania. Jeżeli zdarzy nam się przeklnąć pod wpływem nagłych emocji, w stresie, w nagłym niespodziewanym bólu – takie wydarzenie niekoniecznie klasyfikowane jest jako grzech. Przykładem będzie tu sytuacja, gdy uderzymy się w palec, wbijając gwóźdź – przekleństwo może się wówczas pojawić jako wyraz nagłych emocji, nie panujemy nad tym, co mówimy w takiej sytuacji. Co innego, jeśli takiego języka używamy świadomie, często, w zwykłej rozmowie, nie dbamy o czystość i szlachetność słów, które wypowiadamy.
Podsumowując, aby zaklasyfikować przekleństwo jako grzech, potrzebne są dwie rzeczy: świadomość słów, które wypowiadamy, oraz kierowanie ich wobec innych osób, a nawet formułowanie wulgarnych myśli. Jeśli któraś z tych dwóch rzeczy, lub obie naraz, nam się przydarzyły, z pewnością powinniśmy się z nich spowiadać. Jeżeli zaś użyliśmy przekleństwa nieintencjonalnie i nie w stosunku do innych ludzi, to takie zachowanie może, ale nie musi być interpretowane jako grzech.